Die Judaskus is ‘n gefiksionaliseerde memoir wat op twee vlakke speel. Die verhaal draai om ‘n liefdesverhouding wat verkeerd loop, maar die outeur neem ook die rol aan van ‘n metafiksionele waarnemer, wat alles intens registreer om hierdie verhaal te skryf. Die narratief ondersoek die verhouding tussen werklikheid en fiksie, en die krag van die onbewustelike om die verloop van ‘n situasie te dikteer.
Met diskoerswisselinge en intertekstualiteit verkry die boek ‘n meditatiewe, soms elegiese tekstuur. Die verhaal bevraagteken grense soos die skeiding tussen realiteit en fiksie, literêre teorie en praktyk, en die onderskeid tussen gay en heteroseksuele ervarings. Hierdie grensoorskrydings verskaf ‘n poëtiese rykdom wat die boek laat skitter, terwyl dit terselfdertyd terugkaats en reflekteer op die kompleksiteit van identiteit en verhouding.
