In Thula-Thula bring Annelie Botes ‘n diep menslike verhaal, deurdrenk met emosie, rou eerlikheid en die soeke na vergifnis. Die roman volg die lewenspad van karakters wat worstel met pyn, verlange en die kompleksiteite van menslike verhoudings.
Teen die agtergrond van ‘n Suid-Afrikaanse landskap, verweef Botes temas van verlies en liefde met haar kenmerkende insig in die menslike siel. Thula-Thula is nie net ‘n storie oor hartseer nie, maar ook oor genesing en die krag van stilte—waar soms die grootste antwoorde gevind word in wat nie gesê word nie.
***
Op ’n wintermiddag kom Gertruida terug Kiepersolkloof toe nadat haar pa en ma op die dorp begrawe is. Haar hart juig. Dit was nie haar pa en ma nie. Dit was Abel en Susarah. Mense wat wandel met God. En ingehaak is by Satan.
Sy was nie hulle kosbare kroonkiewietjie nie. Toe sy nog wou naaldekokers jaag, het Abel haar lyfie gesteel en haar met die naglikkewaan gedreig. Kindvrou wat nakend in die maanlig voor die venster dans, terwyl Susarah agter digte gordyne slaap. Of is sy wakker?
Sy klik die hekslot toe. Voortaan moet sy haar eie lewe lei. Maar sy weet nie hoe nie, want om te haat, ken sy. Maar die liefde verstaan sy nie. Haar grense is vernietig. Die enigste plek van genade wat ooit háre was, is die kliphuis wat sy in ’n afgeleë kloof gebou het.
In die huis teen die bergrant sit Mama Thandeka met ’n droewe hart. Vir drie-en-vyftig jare het sy gesien hoe sak die swart kombers op Kiepersolkloof af. Snags is sy gepla, want daar’s dinge wat haar innig spyt. Sy was Abeltjie se swart mama, en toe sy moes gepraat het, het sy ge-thula. Nou is praattyd verby. Al wat oorbly, is om die papas en mamas se geeste nader te roep en te sê: Sit by my, luister mooi. Sodat sy, voor iNkosi, die waarheid kan uitsê.
En Maandag wil sy met haar notsungkierie werf toe sukkel om Gertruida bietjie te gaan vashou. Al wil sy van niemand vasgehou wees nie.
